‘သားေရ မင္းညီမေလး ဘာျဖစ္တာလည္းမသိဘူးကြယ္။ေခါင္းေတြအရမ္းကိုက္တယ္လို႔ေျပာၿပီး ငိုပဲငိုေနတယ္။ သားျမန္ျမန္လာၾကည့္ေပးပါဦး’ ဟုဆိုကာ အန္တီသန္းခမ်ာ ေရးႀကီးသုတ္ျပာဟန္ျဖင့္ ဖုန္းကိုခ်သြားသံၾကားရသည္။
အန္တီသန္း၏သမီး ၈ တန္းေက်ာင္းသူေလး မီးငယ္မွာ အရြယ္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္
မ်က္မွန္ထူထူတပ္ထားရသည္။ ယခုလည္းစာေမးပြဲနီး၍ စာၾကည့္ရမ်ားၿပီး ေခါင္းကိုက္လာျပန္ၿပီထင္သည္။ အားကိုးတႀကီး ကိုယ့္ကိုပင့္မွေတာ့
သည္ဆရာကလည္း ကိုယ္လက္သန႔္စင္၍ မ်က္ႏွာသစ္သြားတိုက္ကာ ေဆးခန္းဖြင့္ထားသည့္ အိမ္ကို အျမန္ဆုံးနည္းႏွင့္ ႂကြလွမ္းရေတာ့သည္။ လက္ပတ္နာရီေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ ၆ နာရီခြဲ။ ‘အင္း ဒီေန႔ေတာ့ေဆးခန္းအေစာႀကီးဖြင့္ျဖစ္ေတာ့မယ္’ ဟုေတြးကာ ေလညင္းလတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ႏွင့္ လန္းဆန္းတက္ႂကြစြာ ေဆးခန္းသို႔ အေသာ့ကေလး ခရီးႏွင္ခဲ့မိသည္။
‘ျဖန္း ျဖန္း ျဖန္း ဒုန္း ဒုန္း’
‘ေျပာစမ္းနင္ေနာက္တစ္ခါ ဝင္ဦးမလား’
ဟဲ့ ေသာက္ပလုတ္တုတ္။ ေဆးခန္းအိမ္ေရွ႕ ဆိုင္ကယ္ ရပ္လိုက္စဥ္မွာပင္ ၾကားလိုက္ရသည္က လွည့္ေျပးခ်င္စရာ။ ဦးဦးႏွယ္ သမီးေလးေနမေကာင္းပါဘူးဆိုမွ ရိုက္ႏွက္ဆုံးမေနရသလားဟု စိတ္ထင့္သြားေသးသည္။ ေကာင္မေလး၏ ငိုယိုသံေရာ၊ မဝင္ေတာ့ပါဘူးဟု ပလုံးပေထြးေျပာသံပါ သဲ့သဲ့ေတာ့ၾကားေနရသည္။ လူေတြကိုေတာ့မျမင္ရေသး။ အိမ္ထဲျမန္ျမန္ဝင္ကာ ေကာင္မေလး၏အေဖကို တားရမည္ဟုေတြးကာ ကၽြန္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေပၚမွ ျမန္ျမန္ဆင္းရေတာ့သည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ အန္တီသန္းႏွင့္ ဦးဦးအိမ္ေရွ႕ထြက္လာသည္ကို ေတြ႕ရသည္။တျဖန္းျဖန္းရိုက္သံ၊ ငိုယိုသံေတြကိုေတာ့ ၾကားေနရတုန္း။
‘ဘယ့္ ႏွာႀကီးပါလိမ့္၊သူ႔အေဖကလည္း အျပင္မွာပါ’ ဟု ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနစဥ္ အန္တီသန္းက လက္ဟန္ေျခဟန္ေလးျဖင့္ တိတ္တိတ္ေလးလာခဲ့ရန္ ေခၚသည္။
ဦးဦးကထြက္လာကာ ကၽြန္ေတာ့္ေဆးအိတ္ကို လာယူေပးသည္။ အန္တီသန္းဆီေရာက္ေတာ့ ေလသံတိုးတိုးေလးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာျပသည္။
‘သား ဆိုင္ကယ္သံၾကားလို႔ အန္တီတို႔ဆင္းလာတာ။ မင္းညီမကေတာ့ အေပၚကဘုရားစင္ေရွ႕မွာ။ သူကရိုးရိုးသားသား ေခါင္းကိုက္တာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ သူနဲ႔စာၿပိဳင္ဖက္ ကေလးမေလးရဲ့ အေမကျပဳစားထားတာဆိုလား ဆရာဘ ကေျပာလို႔ အၾကမ္းနည္းနဲ႔ ႏွင္ေနတာ’
'ဟာ အဲ့ဒါမွ တကယ့္ျပႆနာ' ဟု ကၽြန္ေတာ္ေတြးလိုက္မိသည္။ ဆရာဘဆိုသည္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္ေလးထဲက ဗိေႏၶာေယာင္ေယာင္၊ ပေယာဂေယာင္ေယာင္။ သည္လိုအယူအဆမွားမ်ိဳးႏွင့္ဆိုလၽွင္ ေခါင္းကိုက္ေနသည့္ကေလးခမ်ာ မသက္မသာ ထပ္ပါအရိုက္ခံေနရသည့္ကိန္းမ်ိဳး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကေလးအတြက္စိတ္နည္းနည္းတိုသြားကာ အန္တီသန္းကို ေျပာမိေတာ့သည္။ ဦးဦးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေပၚထပ္သို႔ခပ္ကုပ္ကုပ္ေလး တက္သြားသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အိမ္တံခါးဝနားမွာရပ္ေနရသည္။
‘ဘာေတြေလၽွာက္လုပ္ေနတာလဲ အန္တီရယ္။ မီးငယ္မွာ မ်က္စိနဲ႔အာ႐ုံေၾကာ အားနည္းတဲ့ေရာဂါရွိတာသိရဲ့သားနဲ႔။ ကိုယ့္ကေလးကို အဲသေလာက္ရိုက္ေနတာ ဒီတိုင္းၾကည့္ေနရလား အန္တီရဲ့။ အဓိပါၸယ္မရွိလိုက္တာဗ်ာ။ ဖယ္ဖယ္ ကၽြန္ေတာ္သြားတားမယ္’
ကၽြန္ေတာ္သြားမတားရေသးခင္မွာပင္ အန္တီသန္းကကၽြန္ေတာ့္ကို တားေတာ့သည္။
‘အမေလး မလုပ္လိုက္ပါနဲ႔ေမာင္မင္းႀကီးသားရယ္။ မနက္အေစာႀကီးကတည္းက အားနာနာနဲ႔ ဆရာဘကို မနည္းပင့္ထားရတာ။ ဒါေတာင္ဆရာဘက မီးငယ္အေဖမ်က္ႏွာနဲ႔မို႔လို႔ မနက္အေစာႀကီးထလိုက္ေပးတာတဲ့။ ဒီနားမွာခဏေလးထိုင္ေပးေနပါဦး သားရယ္။ ဆရာဘ ရဲ့ေဆးႀကိမ္လုံးကသိပ္စြမ္းတာတဲ့။ ခုေတာင္ မီးငယ္ေလးဆီ ဝင္ပူးကပ္ေနတဲ့ မေကာင္းဆိုးဝါးေတြကို ရိုက္ႏွင္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ခရီးေရာက္ေနၿပီ။ သားၾကားတယ္မဟုတ္လား။ ေနာက္မဝင္ေတာ့ပါဘူးလို႔ ေျပာေနတာ။ အဲ့ဒါ မီးငယ္ပါးစပ္ကထြက္ေပမယ့္ မီးငယ္ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ မေကာင္းဆိုးဝါးကေျပာေနတာတဲ့။ သားဒီခုံမွာ ခဏထိုင္ေနဦးေနာ္။ ဆရာဘ ကၿပီးေတာ့မွာပါ။ၿပီးရင္ သားနဲ႔ ျပန္စမ္းသပ္မယ္ေနာ္။ ခုေတာ့ အန္တီအေပၚခဏျပန္တက္လိုက္ဦးမယ္’
ဟု ဆိုကာ အေပၚတက္သြားေသာ အန္တီသန္းကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္သက္ျပင္းသာခ်လိုက္မိသည္။
အေမလို၊ အေဒၚအရင္းတစ္ေယာက္လို ရင္းႏွီးေနေတာ့လည္း ကိုယ့္ကိုဖုန္းဆက္ေခၚၿပီးမွ ဆရာၾကမ္းႏွင့္ အရင္ကုေနသည္ကို ေဒါသေတာ့မထြက္မိ။ စိတ္မေကာင္းေတာ့ နည္းနည္းျဖစ္သြားသည္။ သမီးေဇာပါပဲေလ ဟုေျဖေတြးေလးေတြးကာ တျဖန္းျဖန္းအသံမ်ားကို မသက္မသာ နားေထာင္ေနရင္း ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးဆရာဝန္ခမ်ာ ဆရာၾကမ္းလႊဲေပးမွပဲ ကုသရမည့္လူနာကို မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ ထိုင္ေစာင့္ေနရေတာ့သည္။
ကေလးကို ရိုက္လိုက္၊ (ဘုရားစင္ေရွ႕ၾကမ္းျပင္ကိုထင္သည္) တဝုန္းဝုန္းထုလိုက္ ႏွင့္ ေနာက္နာရီဝက္ေလာက္ ၾကာေတာ့ ဆရာၾကမ္းႀကီး ဆရာဘ မိန႔္မိန႔္ႀကီးဆင္းလာသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ အန္တီသန္း၏သမီး မီးငယ္ကေတာ့ ေခါင္းကိုက္ေပ်ာက္သြားမသြားေတာ့မသိ။ အသံကေတာ့ လုံးဝ ေပ်ာက္သြားသည္။ တစ္ခုခုထိခိုက္မွုမ်ားျဖစ္သြားလို႔ကေတာ့ တရားစြဲပစ္မယ္ဟု ဆရာဘဆိုသူကို မနက္ေစာေစာစီးစီး ေဒါကန္ေနမိသည္။(ခုတေလာ ကိုယ္တို႔ဆရာဝန္ေတြကိုပဲ တရားစြဲမယ္တကဲကဲ လုပ္ေနၾကတဲ့သူေတြ မ်ားေနေတာ့လည္း ႀကိမ္းလည္းေၾက၊ယၾတာလည္းေခ်ၿပီးသားျဖစ္သြားတာေပါ့)။
ဆရာဘ အေနာက္မွာေတာ့ အန္တီသန္းတစ္ေယာက္ တစ္ေထာင္တန္ရြက္ေရမ်ားမ်ားေလးကို ကိုင္ကာ လက္အုပ္မခ်ီယုံေလးတမယ္ ခပ္ယို႔ယို႔ကေလးဆင္းလိုက္လာသည္ကိုေတြ႕ေနရသည္။ ဆရာဘဆိုသူက မိန႔္မိန႔္ႀကီးေလၽွာက္လာသည္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာမတ္တတ္ထရပ္ကာ လက္ခုပ္တီးၿပီး ဩဘာေပးႀကိဳဆိုေပးရမလိုလို။ ကေလးဘဝတုန္းကစိတ္ႏွင့္ဆိုရင္ေတာ့ ဆရာဘဆိုသူ၏ႏွုတ္ခမ္းေမႊးကားကား ကို တစ္ပင္ခ်င္းေဆာင့္ေဆာင့္ဆြဲႏွုတ္ပစ္ခ်င္ေနမိသည္။
အန္တီသန္းကို ေလသံတိုးတိုးျဖင့္ ဘာေတြမိန႔္မွာေနလဲဆိုသည္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မၾကား။အေပၚထပ္သို႔ တက္ကာ သမီးငယ္ေလးအေျခအေနကို သြားၾကည့္ခ်င္လွၿပီ။ ဆရာဘဆိုသူ အိမ္အျပင္ထြက္လာေတာ့ အန္တီသန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကိုခဏေလးထပ္ေစာင့္ခိုင္းသည့္ လက္ဟန္ေလးျပကာ ေပၚထပ္သို႔အေျပးကေလးျပန္တက္သြားသည္။ ဆရာဘဆိုသူက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတြ႕ေတာ့ ႏွုတ္ဆက္ေျပာေျပာသည္။
‘ဆရာေလးေရ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြက ေခတ္ေဆးပညာနဲ႔လိုက္လို႔မမီတာေတြရွိေတာ့ ဒီလိုပဲ မန္းမွုတ္ေမာင္းထုတ္ေပးရတယ္။ ေကာင္မေလးက အဘထင္တာကေတာ့ အပမွီတာပဲ။ခုေတာ့ ေမာေမာနဲ႔အိပ္သြားရွာပါၿပီ။ ဆရာေလးရဲ့ ဒီကေလးအေပၚ ေဆးဝါးကုသမွုလက္လိုက္အစြမ္းထက္ေအာင္လည္း အဘ စီရင္ေပးခဲ့တယ္ေနာ္’
ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူ႔ကိုပဲ ေက်းဇူးရွင္ႀကီး ဆိုၿပီး ဝမ္ေဆြ႕ဝမ္ေဆြ႕လုပ္လို႔ ထိုင္ကန္ေတာ့ရမေယာင္ေယာင္။ ကိုယ့္ဘႀကီး၊ ဦးႀကီးအရြယ္ဆိုေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ ခြန္းႀကီးခြန္းငယ္ျပန္မေျပာခ်င္။ၾကည္ေစ၊ ေအးေစသေဘာျဖင့္သာ ေခါင္းတစ္ခ်က္ဆတ္၍ အိမ္ထဲသို႔ ဝင္ရန္ျပင္ရသည္။ ဆရာဘဆိုသူက
‘ဪ အဘေျမးေလးတစ္ေယာက္လည္း ဆရာေလးဆီ ဒီေန႔ေခၚလာမလို႔။ဖ်ားေနတာ ေလး၊ငါးရက္ေတာင္ရွိေနၿပီ၊ သူ႔အဖြားက ဆရာေလးနဲ႔ ျပဖို႔ေျပာေနတာ ဒီေန႔မွပဲ ေခၚလာျပေတာ့မယ္ ဆရာေလးေရ’ ဟုဆိုကာ ႀကိမ္တစ္ေခ်ာင္းကိုကိုင္ လြယ္အိတ္တစ္လုံးကိုေဘးခ်ိတ္လြယ္၍ ကြမ္းတျမဳံ႕ျမဳံ႕ဆက္ဝါးကာ ထြက္သြားေတာ့သည္။
'ကိုယ့္ေျမးကိုယ္က်ေတာ့ မီးငယ္ေလးလိုမကုေတာ့ဘူးလား ဆရာၾကမ္းႀကီးရယ္’ ဟုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အေငၚတူးကာ မေမးျဖစ္ေတာ့ပါ။ေလာင္းရိပ္မမိပဲ ငါြးစြင့္ျဖဴစင္စြာ ပြင့္လန္းေနေသာ ပန္းခင္းေလးတစ္ခင္းသာ စိတ္ထဲျမင္ေယာင္ၾကည့္ေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အခ်စ္ဆုံး ကေလးငယ္ေလးမ်ားသည္ ပန္းခင္းေလးထဲက ပန္းပြင့္ႏုႏုလွလွေလးမ်ားပဲမဟုတ္လား။ သည္ပန္းကေလးမ်ားကို ေနလည္းမေလာင္ေစလိုသလို၊ လြဲမွားသည့္အယူအဆေလာင္းရိပ္ေတြေၾကာင့္လည္း လန္းသင့္သေလာက္မလန္း၊ လွသင့္သေလာက္မလွပေတာ့မွာကို စိုးရိမ္မိရင္း ကၽြန္ေတာ္လည္း သက္ျပင္းရွည္ေလး ခပ္သဲ့သဲ့ခ်လိုက္မိကာ သမီးငယ္ေလးရွိရာ အိမ္အေပၚထပ္သို႔ အသံေပး၍ လွမ္းတက္ခဲ့မိေတာ့သည္။ ။
No comments:
Post a Comment
ေ၀ဖန္ဖတ္ရႈေပးတဲ့အတြက္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္