ဆြဲဆြဲငင္ငင္ အူေနေသာေခြးတစ္ေကာင္၏ အသံသည္ ရြာဆန္ေသာသည္ရပ္ကြက္ေလးအဖို႔ ညနက္ေလေလ တိတ္ဆိတ္ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ ေကာင္းေလေလ။လူႀကီးသူမတို႔၏ အယူအဆအရသည္မၽွၾကာျမင့္စြာ ၾကက္သီးထဖြယ္အူငင္ေနမွေတာ့ အတိတ္နိမိတ္သည္သိပ္မေကာင္းလွ။
ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေမာက်ေနေသာကေလးငယ္မ်ားႏွင့္ ေခတ္ကာလအရအယူသီးမွုမရွိေသာလူငယ္မ်ားအတြက္ သည္ညတာသည္ ပုံမွန္ျဖတ္ေက်ာ္ေနက် ညေလးတစ္ည။ ရပ္ကြက္ရာအိမ္မွူး ဦးသာေမာင္အတြက္ကားပုံမွန္ညေလးမဟုတ္ေခ်။ ဦးသာေမာင္တို႔လို လူႀကီးပိုင္းေတြအတြက္လည္းသည္အတိုင္း။ ေခြးတစ္ေကာင္အူျခင္းကားအဆန္းမဟုတ္ေသာ္လည္း သည္မၽွၾကာရွည္ျခင္းႏွင့္ ဆြဲငင္ပုံတို႔မွာဆန္းေနသည္။ ရပ္ကြက္အတြင္းမည္သူမၽွ တစ္စုံတစ္ရာမျဖစ္ပါေစႏွင့္ဟုသာဦးသာေမာင္ ရင္ေမာဆုေတာင္းေနမိသည္။ ေခြးအူသံကား မူလတန္းေက်ာင္းေလးဘက္မွအသံ။ ထိုအခ်ိန္ထိုေနရာတဝိုက္တြင္လည္း မည္သူမၽွရွိေနလိမ့္မည္မထင္။ ေခြးအားဟန႔္တားဖို႔ကိုမဆိုထားဘိ။ရွိေနဖို႔ပင္ မဝံ့ရဲဟုဦးသာေမာင္ေတြးေနမိသည္။ အေတြးမဆုံးခင္မွာပင္ ေခြးအူသံမွာ တစ္စတစ္စရပ္စဲ သြားသည္။ဦးသာေမာင္စိတ္ေအးသြားကာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္စက္ေတာ့မည့္ ဟန္ျပင္သည္။ဇနီးျဖစ္သူမဖြားသက္ဆီမွ သက္ျပင္းခ်သံသဲ့သဲ့လည္းၾကားလိုက္ရသည္။သူမလည္းတစ္ခုခုကိုလန႔္ထိတ္ေနဟန္ရွိသည္မွ စိတ္ေအးသြားပုံကိုထင္သာေစသည္။
စကၠန႔္လက္တံေရြ႕လ်ားသံသည္ပင္ အခ်ိန္ၾကာၾကာခရီးမဆက္လိုက္ရ။လူတစ္စု၏ တီးတိုးတီးတိုးေျပာသံမ်ား ႏွင့္အတူ ဦးသာေမာင္အားနာမည္ေခၚ၍ အိမ္တံခါးေခါက္ေနသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။
`အင္းရပ္ေရးရြားေရးေတာ့ ေပၚၿပီထင္တယ္ မဖြားသက္ေရ’
ဟုဆိုကာအေၾကာင္းအရာကိုစုံစမ္းနားေထာင္ရန္ မင္းတုပ္ကို ဖြင့္ေပးလိုက္သည္။ စစခ်င္းေတြ႕လိုက္ရသည္က ကာလသားေခါင္းေဆာင္ ေမာင္ျမင့္လြင္။ ဦးသာေမာင္အေမးကိုပင္မေစာင့္ အေျဖကိုတန္းေျပာေျပာေတာ့သည္။
‘ကိုစိန္တင့္ ခုေလးတင္ဆုံးသြားလို႔ ဦးေလးေရ။အဲဒါဦးေလးကိုလာေခၚတာ။’
ကိုစိန္တင့္ . . . .ဦးသာေမာင္႐ုတ္တရက္ေတြ ေဝေနၿပီးမွ တအံ့တဩစကားဆက္ရသည္။
‘ေဟမေလးရွားမွာအလုပ္သြားလုပ္တဲ့ တို႔ကိုစိန္တင့္ႀကီးလားကြ၊ သူျပန္ေရာက္တာငါလည္းမၾကားပါလား၊ အဲဒီစိန္တင့္ဟုတ္ရဲ့လားကြာ’
‘ဟုတ္ပါတယ္ ဦးေလးရယ္၊ ဟိုအိမ္ေရာက္မွ အေၾကာင္းစုံေျပာျပေတာ့မယ္၊ လုပ္စရာေတြရွိေသးတယ္ဗ်၊ သူ႔သမီးေတြကလည္းမလုပ္တတ္မကိုင္တတ္နဲ႔၊ လာလာဦးေလး၊ မီးစက္ငွားတဲ့အိမ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အရင္ဝင္ရမယ္။’
ကိစၥဝိစၥလုပ္ေဆာင္ရင္းအသုဘအိမ္ေရာက္ေတာ့ ဦးသာေမာင္ေတြ႕လိုက္ရသည္ကရပ္ရြာအေရးမခိုမကပ္ ကူညီေပးတတ္ေသာ ကိုစိန္တင့္။ သည္နယ္သားမဟုတ္ေသာ္လည္းေတာရြာဆန္ဆန္ သည္အသိုက္အဝန္းေလးကို ခင္မင္တြယ္တာလွပါသည္ ဆိုေသာကိုစိန္တင့္မွ ကိုစိန္တင့္အစစ္။ သို႔ေသာ္ မ်က္ႏွာျပင္ကား ေသမင္းေခၚခ်ိန္ ေဝဒနာကို ေနာက္ဆုံးတြန္းလွန္တိုက္ခိုက္ ထားရသည့္ဟန္။ ေဝဒနာ၏အရိပ္အေရာင္သည္ မ်က္ႏွာျပင္တစ္ခြင္ ရိပ္သန္းအုပ္မိုးလ်က္။ သြားခါစကအားမာန္အျပည့္ျဖင့္ သန္စြမ္းႀကံ့ခိုင္ေနေသာသူ႔ခႏၶာကိုယ္သည္ ယခုေတာ့ပိန္လွီၾကဳံသြယ္ေနၿပီ။ ကူရင္းလုပ္ရင္းကိုစိန္တင့္ ျပန္ေရာက္ေနမွန္းလည္း မသိလိုက္ရေၾကာင္းေမာင္ျမင့္လြင္ကိုေမးၾကည့္ေသာအခါ . . .
‘ဘယ္သူမွေတာင္ သိလိုက္တာမဟုတ္ဘူးဦးေလးရဲ့။ အခုလူလိုက္ေခၚေတာ့မွ အကုန္လုံးတအံ့တဩရွိေနၾကတာ။ ကိုစိန္တင့္က ဒီညေနေလးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ျပန္ေရာက္လာၿပီး၊ ခုေတာ္ၾကာေလးကမွ ဆုံးသြားတာ၊ သူေရာက္လာမယ္မွန္းသူ႔ညီမနဲ႔၊ သူ႔သမီးေတြပဲသိတာ။ၿပီးေတာ့ဒီလိုျမန္ျမန္ဆုံးပါးသြားလိမ့္မယ္လို႔ဘယ္သူမွ ထင္မထားဘူးေလ’
‘ဒါနဲ႔ သူ႔မိန္းမမၿမိဳင္ကေကာ’
‘ဦးေလးကိုလာမေခၚခင္ေလးပဲအဲဒီအေၾကာင္းေတြတစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေျပာေနၾကတာ။ ေနဦးဦးေလးဒီမွာခဏထိုင္ဦး၊ ကၽြန္ေတာ္ ဟိုေကာင္ေတြ အလုပ္ၿပီးလို႔ ဝိုင္းခ်င္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္စီစဥ္ေပးၿပီးခုျပန္လာခဲ့မယ္။’
‘ေအးေအး’
ဟုစကားျပန္လိုက္ကာဦးသာေမာင္တစ္ေယာက္ သူသိေသာကိုစိန္တင့္အေၾကာင္းျပန္ေတြးေနမိသည္။ လြန္ခဲ့ေသာငါးႏွစ္ခန႔္ကစ၍ ကိုစိန္တင့္တို႔မိသားစု စီးပြားေရးအေျခအေနတစ္စတစ္စယိမ္းယိုင္လာခဲ့သည္။ ဆိုင္ကယ္တကၠစီဆြဲသည့္ ဝင္ေငြ၊ သူ႔မိန္းမမၿမိဳင္ ေက်ာင္းေဈးေရာင္းသည့္ ဝင္ေငြႏွစ္ခုေပါင္းသည္ပင္ အိမ္အတြက္လုံးလုံးလ်ားလ်ားမရပ္တည္နိုင္ခဲ့။ ေမြးထားသည္ကလည္း သမီးမိန္းကေလးကမ်ား၊ သားေယာက္်ားရျပန္ေတာ့ ေက်ာင္းေနအရြယ္ မူလတန္းငယ္။ သည္ၾကားထဲကိုစိန္တင့္က ရပ္ေရးရြာေရး ဆိုလက္ေႏွးတတ္သူမဟုတ္။ ၾကာေတာ့မၿမိဳင္ႏွင့္ ကေတာက္ကဆမၾကာခဏျဖစ္ရသည္။ကိုစိန္တင့္က စိတ္ညစ္လာလၽွင္ အရက္ႏွင့္ စိတ္ေျဖတတ္သူမဟုတ္။ ႀကံရာမရ ျဖစ္လာလၽွင္ ေဆးလိပ္သာတေနကုန္ထိုင္ဖြာေနေတာ့သည္။
ထိုအေတာအတြင္း မေလးရွားသြားသည့္ သူမ်ားအိမ္ကိုေငြပို႔နိုင္ေၾကာင္းမ်ား၊ အိမ္ကမိသားစုမ်ား ေရႊစ၊ေငြစေလးမ်ားဆင္လာနိုင္သည္မ်ားကိုကိုစိန္တင့္ျမင္ေတြ႕ၾကားသိလာရသည္။ ကိုစိန္တင့္ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာေတြ႕စဥ္က ဦးသာေမာင္ကိုေျပာျပခဲ့သည့္ စကားမ်ားကိုဦးသာေမာင္ျပန္ၾကားေယာင္ေနမိသည္။
‘ကၽြန္ေတာ္ဒီရပ္၊ဒီရြာေလးကိုသိပ္သေဘာက်တယ္ဦးေလး၊ ဒါေတာင္ကၽြန္ေတာ္ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ခ်က္ျမႇုပ္ဇာတိမဟုတ္ေသးဘူးေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုအသိုက္အဝန္းေလးနဲ႔၊ ဘယ္ေလာက္က်ဥ္းတယ္ဆိုဆိုကိုယ့္ၿခံစည္းရိုးေလးနဲ႔၊ ကိုယ့္သစ္ရိပ္၊ဝါးရိပ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ေျမကိုကၽြန္ေတာ္သိပ္ခ်စ္တယ္၊ သိပ္လည္းတြယ္တာမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ဦးေလးရယ္ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးနဲ႔ သမီးေလးေတြကို သူမ်ားထားသလိုမထားနိုင္ရင္၊ သူမ်ားဆင္သလိုမဆင္ေပးနိုင္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္မွာမခ်ိလွဘူးဗ်ာ။ခုလည္းဒီမွာအဆင္သိပ္မေျပေတာ့ မေလးကိုသြားၿပီးစြန႔္စားၾကည့္မလားလို႔။ ပြဲစားေတြနဲ႔လည္းဆက္သြယ္ထားတယ္။ အလုပ္ရမယ္လို႔လည္းအာမခံၾကတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုေလးကိုသိပ္ခ်စ္ေပမယ့္ ခဏေတာ့ခြဲရမွာေပါ့။ ဒီမွာၾကည့္ ဦးေလးသာေမာင္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရဲတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာရင္ေလ ေဘးကေျမလြတ္ေတြကိုဝယ္ၿပီးၿခံအက်ယ္ႀကီးခ်ဲ႕မယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ဗ်ာသီးပင္၊စားပင္ ဥယ်ာဥ္တစ္ခင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ၿခံႀကီးကို။ ၿပီးေတာ့ ျပန္လာရင္ကၽြန္ေတာ့္သမီးေလးေတြ အပ်ိဳေပါက္ျဖစ္ၿပီ၊ စိန္ေတြေရႊေတြဆင္ေပးစမ္းဗ်ာ။ သူတို႔အတြက္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ရွာထားတာ။ စိန္တင့္သမီးကိုလိုခ်င္လို႔ လာေတာင္းတဲ့သားရွင္ေတြကိုစိန္တင့္တို႔ကေဟာဒီလိုေတာင္ မိန႔္မိန႔္ႀကီး ၾကည့္ျပလိုက္ဦးမွာ ဦးေလးသာေမာင္ရဲ့’
ေဆးလိပ္ကိုရွိုက္ရင္းဖြာရင္း အားတက္သေရာေျပာေနေသာလြန္ခဲ့ေသာငါးႏွစ္ခန႔္က ကိုစိန္တင့္ကိုျပန္ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ ထိုအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ကိုစိန္တင့္ပုံကအားႏွင့္မာန္ႏွင့္ ၿပီးေတာ့ မ်က္ဝန္းထဲကမ်က္ရည္စေလးေတြႏွင့္။ သူမေလးကိုထြက္သြားၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ မၿမိဳင္လိုက္သြားသည္ကိုၾကားရသည္။ အဆင္ေျပ၍ လွမ္းေခၚသည္လား၊ အျခားအေၾကာင္းေၾကာင့္လား ဆိုသည္ကိုေတာ့ ဦးသာေမာင္လည္းေသခ်ာမသိလိုက္။ ဦးသာေမာင္သူတို႔အိမ္ေရွ႕ျဖတ္သြားတိုင္းေတာ့ တူ၊တူမေတြကို ထိန္းေက်ာင္းေစာင့္ေရွာက္ေနေသာ ကိုစိန္တင့္ညီမျဖစ္သူကိုသာ ခဏတျဖဳတ္ေတြ႕ရေလ့ရွိသည္။ ကိုစိန္တင့္တို႔ လင္မယား သာေၾကာင္းမာေၾကာင္း ၾကဳံႀကိဳက္၍ေမးၾကည့္မိေတာ့ ကိုစိန္တင့္ မေလးမွာသိပ္ေနမေကာင္း ဆိုတာေလာက္သာ သိရသည္။ဒါသည္ပင္ တစ္ႏွစ္ခန႔္ရွိေတာ့မည္။ ခုေတာ့ အားမတန္၍ မာန္ေလၽွာ့ခဲ့ေလၿပီလား ကိုစိန္တင့္ဟုရင္နင့္စြာ ေမးခြန္းထုတ္ခ်င္ေနမိသည္။ အေတြးတို႔ အတန္ၾကာခရီးႏွင္ၿပီးခ်ိန္မွာပင္ ေမာင္ျမင့္လြင္ျပန္ေပၚလာသည္။
‘ကဲဦးေလးေရကိစၥေတြေတာ့ အေတာ္အတန္ၿပီးၿပီ။ မၿမိဳင္ကမေလးမွာပဲဦးေလးရဲ့။ ကိုစိန္တင့္က မေလးမွာကတည္းက ေဆး႐ုံႏွစ္ပတ္ေလာက္တက္လိုက္ ေသးတယ္တဲ့။ ေရာဂါကအဆုတ္ကင္ဆာ၊ အသည္းထိေတာင္ေရာက္ေနတာဆိုေတာ့ ေရာဂါကၽြမ္းေနၿပီဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။ ဟိုမွာကတည္းကလူကယဲ့ယဲ့ေလးပဲက်န္ေတာ့တယ္တဲ့။ အဲဒါကိုေတာင္ သူ႔ေရာဂါအေျခအေနသူသိေတာ့ ေသခ်င္းေသသူေရျခားေျမျခားမွာမေသနိုင္ဘူးဆိုၿပီးလုပ္ပါေလေရာ။ ေရာဂါကလည္း လက္ေလၽွာ့ထားရတဲ့ အဆင့္ဆိုေတာ့ သူ႔ဆႏၵကိုလိုက္ေလ်ာဖို႔ပဲမၿမိဳင္ကစီစဥ္လိုက္ရတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မၿမိဳင္က အလုပ္ကေနခြင့္ယူၿပီးသူ႔ကိုလိုက္ပို႔ဖို႔အေျခအေနမေပးဘူး။ သူေရာဂါျဖစ္တုန္းကစရိတ္စကေတြအတြက္ ႀကိဳယူေငြေတြရွိေနေတာ့ မၿမိဳင္ကိုအလုပ္ကခြင့္ေပးဖို႔မျဖစ္နိုင္ဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔မၿမိဳင္လည္း ဒီကသမီးေတြ ညီမေတြဆီဖုန္းဆက္ၿပီးကိုစိန္တင့္ျပန္လာမယ့္အ ေၾကာင္း၊ ေရာဂါအေျခအေနဆိုးရြားေနေၾကာင္းလြန္ခဲ့တဲ့ ၄၊၅ ရက္ေလာက္ကေျပာထားတယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ပြဲစားကေနတဆင့္ ဆက္သြယ္ၿပီး ၃ရက္အတြင္း အေရာက္ျပန္လာနိုင္ဖို႔စီစဥ္ခဲ့တယ္တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္ထိကိုစိန္တင့္ဟာဒီေလာက္နာမက်န္း ျဖစ္ေနတဲ့ၾကားက ျပည္ေတာ္ျပန္ဖို႔ အားတင္းျပခဲ့ပုံရတယ္။ မလာနိုင္ေလာက္တဲ့ အေျခအေနဆိုဘယ္သူကလႊတ္ဦးေတာ့မွာလဲဦးေလးရယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူတို႔ေျပာတာေအာက္လမ္းကဆိုလားလာရေတာ့ ခရီးကပြဲစားနဲ႔ညႇိႏွိုင္းထားခဲ့သလို ၃ရက္မဟုတ္ပဲ ၅ ရက္ၾကာသြားခဲ့တယ္။ ကားတစ္တန္၊ ေလွတစ္တန္နဲ႔ ျမန္မာနိုင္ငံထဲေရာက္ေတာ့ လူကေျမာ့ေျမာ့ပဲရွိေတာ့တယ္တဲ့။ ဒါေတာင္ သူဒီၿမိဳ႕ကိုလာမယ့္ ေလယာဥ္စီးဖို႔ေစာင့္ေနတုန္းပြဲစားကို ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့မွာေပါ့ေနာ္ လို႔ေမးေျပာေျပာရွာတယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ေလယဥ္ေပၚမွာလည္းေျပာေသးတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲကမူလတန္းေက်ာင္းေလးအတြက္ သြပ္ေတြ လွူဖို႔ မေလးကိုမသြားခင္ ေျပာထားတာရွိတယ္။ အဲဒါမၿမိဳင္ကိုဖုန္းဆက္ရင္ သြပ္ျပားလွူဖို႔ပါထည့္ေျပာေပးပါလို႔မွာသြားရွာတယ္တဲ့။ ေလယဥ္ေပၚကဆင္းေတာ့ အေျခအေနလုံးဝမဟန္ေတာ့ဘူးလို႔ေျပာတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာေပါ့ ဦးေလးရယ္ ေနာက္ဆုံးေျဖေတြးေလးေတြးရရင္ေတာ့ သူ႔အိမ္သူ႔ရာမွာနာရီပိုင္းေလးေတာ့ နားေနခြင့္ရသြားခဲ့တယ္ပဲဆိုရေတာ့မွာေပါ့’
တေမ့တေျမာနားေထာင္ေနေသာ ဦးသာေမာင္မွာေဝ့ဝဲလာေသာမ်က္ရည္စမ်ားကိုမ်က္ေတာင္မ်ားပုတ္ခတ္ ကာသာထိန္းသိမ္း ေနရသည္။ကိုယ္တြင္းေဝဒနာသည္၊ ေျမကိုခ်စ္ေသာေဝဒနာကိုေတာ့ မျငင္းဆန္နိုင္ခဲ့။ ကိုစိန္တင့္ကိုဆယ္(လ)မြန္ငါးမ်ားကဲ့သို႔ အိမ္ျပန္လွေစခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ ဆင္မ်ား ဆင္သခၤ်ိဳင္းရွိရာမေရာက္ေရာက္ေအာင္ ျပန္သကဲ့သို႔သာကို စိန္တင့္အျဖစ္ကဆိုးခဲ့ရသည္။ ဦးသာေမာင္ဆက္၍ေတြးေနမိသည္။ အရပ္လူႀကီးတစ္ဦးအေနျဖင့္ ဦးသာေမာင္ အမိေျမ၊ အမိေရကိုသိပ္ခ်စ္ေၾကာင္း ပါးစပ္မွတဖြဲ႕တႏြဲ႕ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ ႏွလုံးသည္းပြတ္ထဲမွ လာေသာစကားလည္းျဖစ္သည္။ တကယ့္တကယ္ႏွိုင္းယွဥ္လာလၽွင္ ျမန္မာျပည္ႀကီးကိုမဆိုထားႏွင့္ သည္ရပ္သည္ရြာေလးကိုပင္ ကိုစိန္တင့္ေလာက္ မိမိခ်စ္ျမတ္နိုးကာတြယ္တာနိုင္ပါမည္လား။ မိမိကိုယ္မိမိ ေမးခြန္းအေတြးမ်ားဝင္ေနစဥ္မွာပင္ ညဦးအစက ၾကားခဲ့ရေသာ မူလတန္းေက်ာင္းေလးဘက္မွ ဆြဲငင္စူးရွလွသည့္ ေခြးအူသံရွည္တစ္ခုကို အိပ္မေပ်ာ္ေသးေသာ လူမ်ားအားလုံး ေက်ာခ်မ္းေလာက္ေအာင္ တဒဂ ၤထပ္ၾကားလိုက္ရသည္။
‘ကိုစိန္တင့္ေရခင္ဗ်ားခ်စ္တဲ့ေျမ၊ ခင္ဗ်ားခ်စ္လွတဲ့မိသားစုရဲ့ ရင္ခြင္မွာခင္ဗ်ားလဲေလ်ာင္းေခါင္းခ်ခြင့္ရခဲ့ပါၿပီ။ ကိုစိန္တင့္ ရည္စူးထားတဲ့မူလတန္းေက်ာင္းေလးရဲ့အလွူကို ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ မပ်က္မကြက္လွူတန္းေပးပါ့မယ္။ သံသရာက မကၽြတ္လြတ္ေသးခဲ့ရင္လည္း ျဖစ္ေလရာဘဝတိုင္းမွာကိုစိန္တင့္တစ္ေယာက္ ကိုယ့္ေျမ၊ကိုယ့္ေရမွာကိုယ့္ခ်စ္တဲ့သူေတြနဲ႔ မခြဲမခြာမကြဲမကြာ ေသတပန္သက္တဆုံး က်န္းမာ၊ခ်မ္းသာစြာ ေနရတဲ့သူျဖစ္နိုင္ပါေစ ဗ်ာ။သာေရး၊နာေရးသယ္ပိုးေပးခဲ့တဲ့ ကိုစိန္တင့္ရဲ့ကုသိုလ္ေလးေတြကိုရည္မွန္းလို႔ ကိုစိန္တင့္ေရအမၽွ . . .အမၽွ . . .အမၽွ ပါဗ်ာ . . .’
ဦးသာေမာင္၏ ႏွုတ္မွတီးတိုးေရရြတ္ အမၽွေပးသံအဆုံး၌ ေခြးအူသံသည္ လြင့္ေမ်ာေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီးလင္းၾကက္တို႔၏ အ႐ုဏ္ႀကိဳသံကို ၾကားၾကရေလသည္။ ။
No comments:
Post a Comment
ေ၀ဖန္ဖတ္ရႈေပးတဲ့အတြက္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္