ပထမဆုံး ေဆးခန္းစဖြင့္သည့္ေန႔မို႔ ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လုံး ေပါ့ပါးတက္ႂကြလို႔ေနသည္။ ဆမ ရၿပီးကာစ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ေလးမို႔ ဂုဏ္ယူမဆုံး။ လူနာေတြအေပၚ ႏွုတ္ခ်ိဳမည္၊ေစတနာပိုမည္၊ မွန္ကန္ထိေရာက္ေသာကုသမွုေပးမည္ စသည္စသည္ အေတြးတို႔ဆူေဝလ်က္ . . .။
`ဆရာရွင့္ မီး ေဆးခန္းျပခ်င္လို႔´
ကၽြန္ေတာ့္ႏွာေခါင္းထဲသို႔ ေမႊးပ်ံ႕ေနေသာ ရနံ့တခ်ိဳ႕ႏွင့္အတူ နားထဲသို႔ဝင္လာေသာ ထိုစကားသံျပာျပာ၊ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လုံးတြင္း၌ကား . . .။ လိုအပ္ေသာေရာဂါရာဇဝင္ေမးျမန္းမွု၊
စမ္းသပ္စစ္ေဆးမွု အေသအခ်ာ လုပ္ရမည္။ မိမိေဆးခန္းကို ပထမဆုံးလာျပသည့္ လူနာမဟုတ္လား။
`ခင္ဗ်ား ဘာျဖစ္လို႔လဲ´
ကၽြန္ေတာ့္ အသံ နည္းနည္းေတာ့ ေငါက္ဆတ္ဆတ္နိုင္ေနသည္။
`ဆရာေရ မီးေလ တစ္ကိုယ္လုံး ဖ်ားလိုက္တာမွ တင္ေတြေရာ၊ ရင္ေတြေရာ တုန္ဖ်ားဖ်ားတာဆရာ၊ ၿပီးေတာ့ မီးအရမ္းကိုက္ခဲတာပဲ။ မီး တင္ပဆုံရိုးေတြဆို တဆစ္ဆစ္နဲ႔။ ၿပီးေတာ့ မရိုမေသဆရာ၊ ဆီးသြားရင္ ေဟာဒီဆီးခုံ အထက္နားကေပါ့ဆရာရယ္ ေအာင့္တယ္။´
ဟိုရမ္းဒီထိုးၿပ ကိုင္ျပေနေသာ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ့္စိတ္မ်ား ဆြဲဆြဲဆန႔္ထားရသည္။ လိုအပ္ေသာအပူခ်ိန္၊ ေသြးဖိအားႏွင့္ စမ္းသပ္မွုမ်ား ျပဳလုပ္ၿပီးေနာက္ ကုသမွုစရသည္။
`ခင္ဗ်ား အရင္ မတည့္တဲ့ေဆး ရွိလား´
`မီးလားဆရာ၊ မရွိပါဘူး မီးက အကုန္တည့္တယ္ ဟင္း´
`ငါေနာ္´
ဟုစိတ္တြင္းမွ ႀကိတ္ကာသည္းခံေနရသည္။
`ဒါဆို ကိုယ္ပူက်ၿပီး အကိုက္အခဲသက္သာေအာင္ ခင္ဗ်ားကိုေဆးတစ္လုံးထိုးေပးမယ္။´
`ရွင္ ဆရာ၊ တင္ပါးမွာလား ဟင္´
`ေအး ဟုတ္တယ္´
`အို ဆရာရယ္ ရွက္စရာ၊ မီးကတစိမ္းေယာက္်ားေလးေရွ႕ဆို ေျခသလုံးေတာင္ေပၚေအာင္ မေနဖူးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆရာကမီး အားကိုးတဲ့ ဆရာပဲေလ၊ ဆရာထိုးသင့္တယ္ဆိုထိုးေပါ့၊ ဆရာ့သေဘာ မီးမရွက္ေတာ့ပါဘူး´
ပါးစပ္ႀကီးမဲ့ ကာေျပာေနေသာ သင္းကိုကၽြန္ေတာ္ ကၽြဲၿမီးတိုလွၿပီ။ သို႔ေသာ္ ပထမဆုံးလူနာပဲေလ၊ စိတ္ရွည္ရွည္ထားမွ။
`ေကာင္းလိုက္တာဆရာရယ္´
`ဘာဗ်´ ကၽြန္ေတာ့္အသံနည္းနည္းက်ယ္သြားသည္။ ဘယ့္ႏွယ္ ေဆးမွ ထိုးမွမထိုးရေသး၊ သူ႔တင္ပါးလွပ္႐ုံရွိေသးသည္။
`ဆရာ့လို ဆရာေကာင္းနဲ႔ေတြ႕ရတာကို ေျပာတာပါဆရာ´
ေဆးထိုး၍ ေဆးေပးၿပီးသည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္လူနာမွတ္တမ္း စာအုပ္ထဲ စာရင္းသြင္းရသည္။
`ခင္ဗ်ား နာမည္နဲ႔ အသက္ ေျပာ´
`မီးကိုအေမေပးတဲ့ နာမည္ေပါ့ဆရာရယ္။ မီးက မႀကိဳက္ေပမယ့္ ျပင္လို႔ေတာ့မရ မရ´
`ခင္ဗ်ား နာမည္ ေျပာ´
ဆန႔္ထားသည့္စိတ္မ်ား က်ဳံ႕ကုန္ၿပီလားမသိ။ ကၽြန္ေတာ့္ အသံက်ယ္က်ယ္ေၾကာင့္ သူစကားပင္ထစ္သြားသည္။ သနားဖို႔လည္းေကာင္းေနျပန္သည္။
`ေက်ာ္ဘရွိန္ ပါ ဆရာ၊ အသက္က ၄၅ ႏွစ္ပါ။ အရပ္ထဲကေတာ့မီးကို ေလဒီရွိန္၊ေလဒီရွိန္ နဲ႔ ဟင္းဟင္း . .´
`အင္းအင္း ၿပီးၿပီ´
`ဘယ္ေလာက္က်လဲဆရာ၊ မီးကိုအားမနာနဲ႔ ေနာ္၊ အခုက မီးတို႔ အတြက္မဂလၤာပြဲေတြ ေပါမွေပါ´
`၁၅၀၀´
`ရင္တုန္လိုက္တာဆရာရယ္´
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပထမဆုံးလူနာကို ေဆးမတည့္ ျဖစ္ၿပီအထင္ႏွင့္။
`ဟင္ ေဆးထိုးၿပီးမွ ျဖစ္လာတာလား၊ ေခါင္းမူးေနေသးလား´
`ဟင့္အင္း ဆရာ . . . ဆရာေတာင္းတဲ့ ေဆးဖိုးေလးက ကဗ်ာဆန္လြန္းလို႔ပါ´
`ေတာက္´ဟုသာ ေခါက္လိုက္ခ်င္မိေတာ့သည္။ လူနာကိုျပန္ခါနီးမွာရမည့္စကားေတာ့ မွာျဖစ္ေအာင္မွာလိုက္ပါရဲ့။
`ေနာက္ေန႔သက္သာရင္ လာစရာမလိုေတာ့ဘူး၊ အားရွိစာေလးစားၿပီး အိမ္မွာပဲေနေပါ့ ဟုတ္ၿပီလား´
`ဆရာကသိပ္ၾကင္နာတတ္တာပဲ အာ. . ဘြား´ ဟုလုပ္မသြားသည္ကိုပင္ ကံေကာင္းေခ်ေသးဟု ဆိုရမည္။
ဪ သည္ကေန႔ေဆးခန္းစဖြင့္သည့္ရက္၊ ဟိုမေရာက္သည္မေရာက္ပထမဆုံးလူနာ၊ ရယ္အားထက္ ငိုအားသန္ကာ တက္ႂကြေနေသာ စိတ္မ်ားသည္ပင္ အရည္ေပ်ာ္လုလု။ ။
No comments:
Post a Comment
ေ၀ဖန္ဖတ္ရႈေပးတဲ့အတြက္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္